We waren er al voor gewaarschuwd: je hebt een auto nodig in de VS. In onze gemeente zijn dan wel een paar buslijnen, maar de tijden van de paar bussen die langskomen, sluiten helemaal niet aan op de trein. Soms ben je met het OV meer dan twee keer zo lang al met de auto. Dus, net zoals de Amerikanen, rijden we regelmatig.
Hoewel er in Silicon Valley miljoenen mensen wonen, is het praktisch één grote buitenwijk. Er zijn een paar stadscentrumpjes, maar we hebben er nog geen gezien die meer dan een straatje is.
Het centrum van Sunnyvale
Mensen zijn hier op het werk, thuis en of in een van de grote supermarkten. Als je iets speciaals nodig hebt, dan ga je naar de mall. Als mensen ‘s avonds uitgaan, dan is dat naar een van de restaurants die je langs de parkeerplaatsen vindt.
Even boodschappen doen.
Het bouwplan van de vallei kun je samenvatten als het volgende patroon: voor iedere drie tot vier straten met woningen en appartementencomplexen, heb je een brede doorgaande weg. Behalve dat repetitieve is dat ook in Europa natuurlijk wel normaal. Maar! Kijk hoe breed die straten zijn!
En dan de doorgaande weg, die bijna zo breed als een Nederlandse snelweg!
Ja, je ziet die overdreven geproportioneerde auto’s overal.
De verkeersregels zijn iets anders dan we gewend zijn uit Europa. Niet persé simpeler, maar de Californische politie geeft geen boetes voor kleine overtredingen als er niet ook een grote overtreding gemaakt wordt. Dus: mensen gebruiken hun richtingaanwijzer niet, maar springen wel keihard op de rem bij iedere kruising, want een stopbord negeren is een zware overtreding. Het lijkt erop alsof de automobilisten zijn vergeten wat de regels verder allemaal precies zijn, behalve dan dat ze onder de maximum snelheid moeten blijven. Er wordt dus eigenlijk best relaxed gereden: er zijn maar heel weinig auto’s die sneller gaan dan is toegestaan – best bijzonder, gezien het extreem hoge aantal Porsches, Tesla’s en Corvette’s – en omdat de voorrangsregels zo vaag zijn, is iedereen voorzichtig op kruisingen. Aan de andere kant heb je ook wel heel onvoorspelbaar rijgedrag. Zoals rechts inhalen en vervolgens in één beweging twee banen naar links verplaatsen op de snelweg. En dat zonder richting aan te geven.
Zelfs het kleine Cupertino heeft een paar van deze grote snelwegen.
Ja, we klagen een beetje, want we zijn zo gewend aan lekker fietsen en met de trein overal naar toe te gaan. Maar het is zeker een luxe om overal met de auto heen te kunnen rijden en steeds vlakbij je bestemming te kunnen parkeren. Als we nou die klimaatverandering niet hadden …
In een van onze eerdere posts waren we ook al een beetje aan het klagen over de lage kwaliteit van het wegdek. We blijven erbij: de freeway mag dan wel 10 banen hebben, maar haalt het niet bij een mooie Autobahn of snelweg: er zitten hier overal gaten in de wegen en soms is het zo hobbelig, dat je denkt dat je een lekke band hebt. Het lijkt wel typisch nu: maak dingen veel en groot en denk er niet teveel over na wat er daarna mee gebeurt. Maar dat wordt weer een heel ander verhaal …
Edit: Foto van de snelweg toegevoegd.
Gelukkig waren Koos’ ouders zondag nog even naar Schiphol gekomen om ons uit te zwaaien, want we bleken toch nog heel wat spul te hebben wat niet mee hoefde. Afscheid nemen is het minst leuke van reizen, maar het was leuk dat we ze nog even konden zien!
Vanaf de luchthaven zijn we met een huurauto naar het hotel gereden. Alles was van tevoren door Koos’ opdrachtgever georganiseerd, maar toch had de olijke mevrouw van het autoverhuurbedrijf er een goed halfuur voor nodig om ons te vertellen waar we de auto af konden halen en waarbij geen mogelijkheid ongebruikt werd gelaten om ons extra verzekering en diensten te verkopen.